Fenerbahçe’nin elinde kalan tek şeyi açıkladı

Oyun bitti. Fenerbahçe şampiyonluk yarışında havlu attı.
Bitime son dört hafta kala Galatasaray’ın sekiz puan gerisine düştü. Artık atı atan Üsküdar’ı geçti; Sarı-Lacivertlilerin şampiyonluk hayalleri bir öbür bahara kaldı.
Bu akşamki Beşiktaş mağlubiyeti ise malumun ilanıydı. Bu dramatik sonu görmemek için kör olmak gerekirdi. Mourinho göremedi.
Belki de gördü lakin dermanı yoktu.
Çünkü Fenerbahçe son haftalarda alana her çıktığında sırf rakibini değil, kendi kimliğini de tekrar keşfetmek zorunda kalıyor. Mourinho, her maç tahtaya farklı bir on bir yazıyor. Bir hafta evvel formayı sırtında taşıyan oyuncu, sonraki hafta kulübede soluklanıyor. Bu akşam mesela: Tadic, Dzeko, İrfan Can yok.
Oysa futbol bir ölçüde ezberdir; tekrarın kimyasıdır. Kadro dediğin, birlikte terleyen, birlikte ritim bulan bir organizmadır.
Mourinho laboratuvarda deney yapar üzere grubun kimyasını bozdu.
Bu yüzden bu akşam Fenerbahçe alana çıktığında, tribünlerde belirsizliğin ve telaşın gölgesi vardı. Ve o belirsizlik, alana da yansıdı. Fenerbahçe, bilhassa birinci 45 dakikada futbol ismine alana hiçbir şey koyamadı. Bol yanılgı, bol faul, bol top kaybı… Durum yok, baskı yok, tempo yok, heyecan yok, hırs hiç yok.
Tek isabetli şut var, o da Talisca’nın başından.
Ne hamle, ne orta saha, ne savunma. Bir kadroda, üstelik derbide, göze batan tek futbolcu olmaz mı?
Fenerbahçe acemi mangası üzereydi.
Beşiktaş tesirli bir oyun sergilemese de, Fenerbahçe’ye oranla daha derli toplu, daha ne yaptığını bilen taraftı. Seçkin de olsa, ani ataklarda Fenerbahçe savunmasını güç duruma sokmayı başardı. 35. dakikada Fernandes penaltıyı kaçırdı, fakat 44’te Mert Müldür’ün kusurunu affetmedi ve maçın skorunu belirleyen tek golü attı: 0-1.
Mourinho 2.yarıya Szymanski’nin yerine Tadic’i alarak başladı.
Nafile.
Sonra En-Neysri’yi çıkarıp, Dzeko’yu soktu.
Yine beyhude.
Çünkü bir sefer raydan çıkan trenin, birebir süratle tekrar yola koyulması kolay olmuyor.
Dün Galatasaray 20 dakikada rakibinin fişini çekti, Fenerbahçe bugün 90 dakikada kendi fişini çekti.
Son dakikalardaki şuursuz ataklarda da Mert Günok gole müsaade vermedi.
Tek bir derbi kazanamayan, üst sıralardaki gruplara puanlar veren bir takımın şampiyonluğu hayaldir.
Çünkü şampiyonluk, sırf yıldızlarla değil, istikrarla, karakterle ve kriz anlarında gösterilen akılla kazanılır. Fenerbahçe ise bu dönem ne istikrarı sağlayabildi, ne de kendi kimliğini netleştirebildi. Bu akşam alınan yenilgi yalnızca bir skor değil, bir döneme yayılan savrulmuşluğun özetiydi. Şampiyonluk yarışında artık yalnızca matematik kaldı; fakat futbolda sayılar, ruhsuz oyunları aklamaz.
Beşiktaş’ı kutlamak gerek.
Aklıyla oynadı, hakkıyla kazandı.

Google News Abone Ol